گروه جهاد و مقاومت مشرق- 28 خردادماه 1367 منافقین دومین حمله سازمان‌یافته نظامی خود را به خاک کشورمان انجام دادند. اولین تجاوز آنها با نام عملیات آفتاب در هشتم فروردین ماه 67 به منطقه فکه صورت گرفته بود و در دومین خیانت آشکار به زادبوم آبا و اجدادی‌شان، به شهر مهران حمله ‌کردند. در گزارش زیر به صورت اجمالی بررسی می‌کنیم که چطور اشغال مهران، منافقین را در سراشیبی سقوط فرو برد.
29 خردادماه 1367 یک روز پس از حمله منافقین به خطوط مرزی استان ایلام، شهر کوچک مهران که پیش‌تر چند بار بین نیروهای ایرانی و عراقی دست به دست شده بود، اشغال شد. البته این شهر مرزی در زمان تجاوز نفاق خالی از سکنه بود و متجاوزان نیز نتوانستند بیشتر از سه روز در آن دوام بیاورند و اول تیرماه مجبور به فرار شدند.
پیش‌درآمد تجاوز نظامی سازمان نفاق هرچند به عملیات آفتاب و حمله به فکه برمی‌گردد، اما آنها تقریباً از سال 64 به صورت گسترده در عراق حضور یافته بودند. چنانکه در سال 65 مسعود رجوی رسماً در فرودگاه بغداد مورد استقبال سران حزب بعث عراق قرار گرفت و ساعتی بعد با صدام در کاخ ریاست جمهوری مصافحه کرد. رویدادی که باعث شد بسیاری از همپیمانان سازمان سعی کنند دامن‌شان را از رسوایی فضاحت‌باری که در پیش بود، دور نگه دارند.
تا مدتی مجاهدین در عراق دست به کارهای تبلیغاتی می‌زدند و سعی می‌کردند به شکل علنی خود را با سیاست‌های رژیم بعث عراق همسو نشان ندهند. البته از همان سال‌های 65 - 64، گزارش‌هایی از دخالت نیروهای این سازمان در بازجویی و حتی شکنجه اسرای ایرانی مخابره می‌شد، لیکن سعی عمومی سازمان بر این بود تا سیاست‌های مستقلی را نسبت به سیاست‌های حزب بعث عراق به نمایش بگذارد.
اتفاقات سال 67 اما طوری رقم خوردند که پرده‌های ریا برای همیشه کنار رفتند. در اولین روزهای آغاز این سال، واحدهای نظامی سازمان منافقین تهاجمی علنی را به منطقه مرزی فکه آغاز کردند، آن هم با استفاده از تانک‌ها و ماشین‌های زرهی که عراق در اختیارشان گذاشته بود. حالا دیگر جای هیچ چک و چانه‌ای نمانده بود که سازمان مجاهدین در مسابقه وقاحت و خیانت مقام اول را کسب کرده است. نیروهایش دوشادوش سربازانی به کشورمان حمله می‌کردند که از سال‌ها پیش تحت عنوان ارتش بعث، صدها کیلومتر از مرزهای مشترک ایران و عراق را به خاک و خون کشیده بودند.
با انجام عملیات آفتاب در هشتم فروردین ماه 67، گروه‌های ضد انقلابی اندکی که همچنان روابط سیاسی و تشکیلاتی با سازمان داشتند از منافقین تبری جستند. حالا که منافقین چیزی در طبق سیاسی خود نداشتند، سعی در جبران مافات در میدان جنگ کردند. اما آفتاب دستاورد نظامی خاصی در پی نداشت و نوبت به عملیات چلچراغ در اواخر خردادماه 1367 رسید. عملیاتی که طی آن شهر مرزی مهران به اشغال نیروهای نفاق درآمد و برای مدت کوتاهی پرچم این سازمان در خانه‌های ویران شده این شهر به اهتزاز درآمد.
«امروز مهران، فردا تهران» شعاری بود که یکی از نمایندگان تندروی کنگره امریکا در دهان منافقین انداخت. او چند روز پس از عملیات چلچراغ در یک سخنرانی در جمع نیروهای سازمان گفته بود: «دست از تلاش برندارید! به زودی از مهران تا تهران رژه خواهید رفت.» همین حرف‌های دهن پرکن آن قدر به مذاق منافقین خوش آمد که تنها یک ماه و سه روز بعد از عقب‌نشینی از مهران، در عملیاتی موسوم به «فروغ جاویدان» سودای فتح تهران کردند. اگر آنها در عملیات آفتاب تیرخلاصی به حیثیت نداشته سیاسی‌شان زده بودند، مزه پیروزی نصفه و نیمه در چلچراغ آن قدر در دهانشان شیرینی کرده بود که این‌بار در عملیات «فروغ جاویدان» تمامی نیروهای خود را از سراسر اروپا و امریکا به میدان جنگ فراخوانند.
در واقع عملیات چلچراغ و موفقیت کوتاه مدتش، وسوسه اشغال تهران را به سر منافقان انداخت. لذا برای یک پیروزی سریع، بزرگ و غافلگیرکننده، هرچه داشتند پای کار آوردند و تمامی قوای خود را در یک دیوانگی محض به عمق خاک‌های ایران اسلامی گسیل ساختند.
منافقین سراسیمه و با عجله وارد مهلکه‌ای شدند که در آن هوانیروز، نیروی هوایی، گردان‌های سپاه، بسیج و ارتش، برای قتل عامشان لحظه‌شماری می‌کردند. عملیات مرصاد در پنجم مرداد ماه 1367 نه تنها شیرینی فتح چند روزه مهران را از زیر زبان منافقان بیرون کشید، بلکه کمر سازمان نفاق را برای همیشه درهم شکست.

منبع: روزنامه جوان / علیرضا محمدی